Publikujemy poniżej treść pisma, które PZPTS wystosował 17-ego listopada do Pana Ministra Jacka Ozdoby, Sekretarza Stanu w Ministerstwie Klimatu i Środowiska. Pismo przesłaliśmy również do Ministerstwa Rozwoju i Technologii. 

Całość dokumentu wraz z załącznikiem udostępniamy do pobrania.

Szanowny Panie Ministrze,

Zwracamy się w imieniu przedsiębiorców o wzięcie pod uwagę naszych sugestii dotyczących poprawek do projektowanej regulacji ws. opakowań i odpadów opakowaniowych.

W sprawie wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia UE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (PPWR) prezydencja hiszpańska przedstawiła zaktualizowaną wersję tekstu legislacyjnego, która poprawia wniosek Komisji, ale nadal wymaga pewnych modyfikacji, abyśmy mogli praktycznie wdrożyć nowe wymagania.

Jako branża opakowań z tworzyw sztucznych jesteśmy świadomi naszej odpowiedzialności i jesteśmy już w trakcie transformacji. Naszymi wspólnymi celami są: ogólnie mniej odpadów opakowaniowych, lepsze opakowania nadające się do recyklingu, większe wykorzystanie recyklatów, a tym samym mniejsza ogólna emisja CO2 na rynku opakowań.

Dlatego też uprzejmie prosimy o poparcie w szczególności następujących propozycji:

Usunięcie bezpodstawnych zakazów dotyczących opakowań

Artykuł 22 należy skreślić w związku z załącznikiem V i dopiero po przeprowadzeniu LCA, aby uniknąć niezrównoważonego przejścia na inne materiały. Nowe zakazy dotyczące opakowań powinny być przyjmowane wyłącznie na podstawie oceny skutków przeprowadzonej przez Komisję Europejską.

Dotyczy to propozycji Prezydencji Rady dotyczących zakazu stosowania jednorazowych opakowań XPS na wynos (art. 61), a w szczególności zakazu stosowania plastikowych elastycznych opakowań zbiorczych (załącznik V, wiersz 1). Zakaz stanowi najpoważniejszą ingerencję w podstawowe wolności przedsiębiorstw i dlatego należy go traktować jedynie jako ostateczność.

Zapewnienie przejrzystości i dostępności materiałów w odniesieniu do docelowych zawartości materiałów pochodzących z recyklingu

Konieczne jest zapewnienie dostępności wystarczającej ilości materiałów pochodzących z recyklingu oraz ustanowienie przepisów umożliwiających przetwórcom jasne korzystanie z sieci bezpieczeństwa (art. 7 ust. 9 i 10) oraz systemu opartego na kredytach (art. 7 ust. 9) ).

Ta ostatnia propozycja nie została jeszcze uwzględniona przez hiszpańską prezydencję Rady, chociaż Rada już intensywnie omawia elastyczny podział proporcji materiału pochodzącego z recyklingu pomiędzy wszystkie produkty z wyjątkiem paliw (podejście polegające na bilansowaniu masy w TAC odpadów). Bez takiego systemu kredytowego kwoty dotyczące zawartości materiałów pochodzących z recyklingu doprowadzą do dużej zależności opakowań żywności od recyklingu chemicznego, a w przypadku braku materiałów wtórnych i szybkich sieci bezpieczeństwa – do faktycznego zakazu wielu formatów opakowań z tworzyw sztucznych.

Należy wyjaśnić kwestię recyklingu na dużą skalę w odniesieniu do istniejących kwot recyklingu

Z zadowoleniem przyjmujemy poprawkę do wniosku Komisji dotyczącego definicji „recyklingu na dużą skalę” (art. 3 ust. 32), zalecamy jednak, aby nie skupiać się na ilości recyklatów tworzyw sztucznych w podziale na rodzaj opakowania, ale na zainstalowanych mocach recyklingu. Przemysł ma bezpośredni wpływ na możliwości recyklingu, ale nie na zbieranie odpadów opakowaniowych, za co odpowiadają państwa członkowskie.

Ilość recyklatów tworzyw sztucznych jest już kontrolowana poprzez kwoty recyklingu opakowań z tworzyw sztucznych (50% do 2025 r., 55% do 2030 r. – w oparciu o wielkość produkcji), za które odpowiedzialne są również państwa członkowskie. Biorąc pod uwagę, że jest mało prawdopodobne, aby wiele państw członkowskich osiągnęło te kwoty, zwłaszcza w przypadku wielu różnych rodzajów opakowań wymienionych w tabeli 1 załącznika II, niniejszy wniosek prowadziłby do pośredniego zakazu stosowania wielu rodzajów opakowań od 2035 r., nawet jeżeli byłyby dostępne moce recyklingowe w Unii Europejskiej.

Ponadto nie ma faktycznej podstawy dla wyższych kwot zaproponowanych przez prezydencję Rady (np. dla opakowań z tworzyw sztucznych > 70% dla klasy B i > 85% dla klasy A, zob. tabela 2 w załączniku II).

W tym kontekście chcielibyśmy zwrócić uwagę, że propozycja przyznania państwom członkowskim przedłużenia o pięć lat na osiągnięcie celów w zakresie recyklingu opakowań z tworzyw sztucznych (art. 46 ust. 2) jest sprzeczna z obowiązkowymi limitami zawartości materiałów pochodzących z recyklingu określonymi w art. 7. Komisja zaproponowała te kwoty na podstawie spełnienia przez państwa członkowskie celów w zakresie recyklingu. Jeżeli cele w zakresie recyklingu mają być bardziej elastyczne, należy uelastycznić także kwoty dotyczące zawartości materiałów pochodzących z recyklingu.

Ochrona jednolitego rynku

Zgodnie z duchem harmonizacji leżącym u podstaw wniosku oraz w celu zabezpieczenia rynku wewnętrznego UE w zakresie opakowań i towarów opakowanych państwa członkowskie nie mogą utrzymywać ani wprowadzać wymogów w zakresie zrównoważonego rozwoju lub informacji dodatkowych w stosunku do wymogów określonych w rozporządzeniu (Art. 4).

Dana przez Prezydencję Rady dla Państw Członkowskich możliwość wprowadzenia krajowych kontyngentów wielokrotnego użytku powyżej kwot UE (patrz (art. 26 ust. 15a)) utrudnia swobodny przepływ towarów na rynku wewnętrznym, powoduje dużą niepewność prawną i dlatego powinna zostać skreślona.

Należy mieć pewność, że cele ponownego wykorzystania są możliwe do wyegzekwowania

Opakowania stabilizujące ładunek wymagane w celu ułatwienia obsługi i ochrony towaru przed zniszczeniem w dystrybucji między przedsiębiorstwami, takie jak folie stabilizujące typu stretch, folie termokurczliwe i osłony, z technicznego punktu widzenia nie mogą być ponownie użyte, ze względu na ich charakter (art. 26 ust. 9 nie powinien obejmować opakowań i taśm paletowych). Jednocześnie cele dotyczące ponownego użycia w transporcie B2B powinny dotyczyć wyłącznie opakowań nie mających kontaktu z żywnością (art. 26 ust. 12 i 13), a cały art. 26 powinien obejmować pełne zwolnienie opakowań dla towarów niebezpiecznych.

Oddzielenie PPWR od obowiązujących przepisów dotyczących substancji budzących obawy

Nie ma potrzeby przyjmowania dodatkowych przepisów dotyczących opakowań, ponieważ wszystkie substancje stosowane w produktach pierwotnych i wtórnych podlegają przepisom REACH/CLP i dedykowanym rozporządzeniom.

Zachowanie neutralności materiałowej

Z zadowoleniem przyjmujemy poprawki wprowadzone przez prezydencję Rady do art. 26 ust. 7, 10, 12 i 13, aby zapewnić zastosowanie tych samych zasad do wszystkich materiałów. Jednak najnowszy wniosek w dalszym ciągu zawiera nieuzasadnione specjalne przepisy dotyczące opakowań z tworzyw sztucznych. Dlatego zalecamy usunięcie:

• słowo „plastik” w limitach ponownego użycia skrzyń w art. 26 ust. 12 i 13 (jak w art. 26 ust. 7) w celu wspierania rozwiązań nadających się do ponownego użycia;
• w przypadku utrzymania art. 22, proponujemy usunięcie „inne niż tworzywa sztuczne” w załączniku V, wiersz 3, ponieważ zwolnienie z zakazu opakowań jednorazowych do spożycia na miejscu wyłącznie w przypadku opakowań papierowych nie byłoby sensowne dla środowiska i proporcjonalne;
• usunięcie zwrotu „Takie środki [krajowe] nie mogą prowadzić do przejścia na lżejsze materiały opakowaniowe” w art. 38 ust. 2, ponieważ jest to sprzeczne z celami klimatycznymi UE i ochroną zasobów.

Dodatkowo z zakresu PPWR należy wyłączyć rolniczą folię na kiszonkę, gdyż nie pełni ona funkcji opakowania i nie należy przewidywać minimalnej liczby rotacji dla opakowań przemysłowych (art. 10 ust. 1b, załącznik VI część A ust. 1) ( da)).

Bylibyśmy wdzięczni, gdyby wzięli Państwo pod uwagę nasze postulaty na kolejnym posiedzeniu WPE zaplanowanym na 27 listopada. Jeśli macie Państwo jakiekolwiek pytania, pozostajemy do dyspozycji.

Z poważaniem,

Robert Szyman

Dyrektor Generalny