Historia tworzyw
Rozwój tworzyw sztucznych rozpoczyna się wraz z początkami chemicznie modyfikowanych materiałów naturalnych takich jak guma, kolagen, czy nitroceluloza. Około 100 lat temu zapoczątkowano rozwój tworzyw sztucznych, które współcześnie możemy znaleźć w wielu zastosowaniach. Do jednych z pierwszych wynalazców można zaliczyć Aleksandra Parkesa, brytyjskiego chemika, który zaprezentował po raz pierwszy w 1862 roku celuloid oparty na nitrocelulozie, potocznie zwany syntetyczną kością słoniową.
PCW (Polichlorek Winylu ) został po raz pierwszy poddany polimeryzacji w latach 1838-1872, a istotny przełom nastąpił w roku 1907, kiedy to Leo Baekeland stworzył Bakelit. Tworzywo to było pierwszym syntetycznym tworzywem produkowanym na skalę przemysłową. Obecnie, we współczesnym świecie wykorzystywanie pewnej grupy substancji, zwanej umownie tworzywami sztucznymi jest bardzo powszechne. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat tworzywa te dzięki swoim unikalnym właściwościom stały się wszechobecne. Trudno byłoby obejść się bez nich a wykluczenie ich w chwili obecnej spowodowałaby zniknięcie wielu produktów z takich grup jak ubrania, sprzęt gospodarstwa domowego, sprzęt medyczny, nie mówiąc już o samochodach i samolotachi sporcie. Sprzęt oraz odzież sportowa to prawie w całości tworzywa sztuczne. Można powiedzieć, że wyroby z tworzyw sztucznych są obecnie nierozerwalnie związane z życiem człowieka. Rozglądając się wokół siebie, zauważyć można dziesiątki przedmiotów wykonanych z substancji, których nazwy weszły już do języka potocznego, m.in.: PCW, guma, bakelit, teflon, polar. Szybki postęp naukowo-techniczny sprawił, że w krajach rozwiniętych, człowiek nie potrafi się bez nich obejść. Stało się to szczególnie widoczne w ostatniej dekadzie XX wieku.Substancje organiczne zbudowane są z cząsteczek o bardzo różnorodnym składzie chemicznym. Z jednej strony istnieją związki, których cząsteczki składają się zaledwie z kilku atomów, z drugiej zaś takie, których drobiny zbudowane są z dziesiątek, a nawet setek tysięcy atomów. Cechą wspólną związków wielkocząsteczkowych jest to, że w skład ich cząsteczek wchodzą powtarzające się, chociaż niekoniecznie identyczne, elementy połączone ze sobą w długie łańcuchy. Najmniejszy powtarzający się element w łańcuchu polimeru nazywa się merem. Przykładem związku o charakterze polimeru składającego się z jednakowych merów jest celuloza (zbudowana wyłącznie z reszt glukozy), a przykładem substancji zbudowanych z różnych merów(aminokwasów) - białka. Polimer powstaje na skutek procesów polimeryzacji i polikondensacji. Polimeryzacja polega na takim łączeniu się merów, przy którym nie ma żadnych produktów ubocznych. Powstawaniu wiązania między merami towarzyszy zwykle rozerwanie wiązania podwójnego. Typowy przykład takiej reakcji stanowi polimeryzacja etenu. Poznanych zostało kilka mechanizmów polimeryzacji, w której mogą uczestniczyć nie tylko moczniki, ale też kationy i aniony. Polikondensacja to drugi typ reakcji, doprowadzający do powstania związków wielkocząsteczkowych. Zasadniczą cechą określającą polikondensację jest powstanie w niej prostego produktu ubocznego, najczęściej wody. Tak się dzieje w przypadku tworzenia się polisacharydów z cukrów prostych lub polipeptydów z aminokwasów. Licznych substancji wielkocząsteczkowych dostarcza człowiekowi przyroda. Można je nazwać tworzywami naturalnymi.Szczegółowe informacje można znaleźć na Plastipedia (http://www.bpf.co.uk/Plastipedia/Default.aspx).